Uit onaangename of pijnlijke verrassingen en tegenslagen gesterkt te voorschijn komen, gebeurt meestal niet op automatische piloot. Het komt eerder als de beloning na inzet en de up and downs van onze pogingen om om te gaan met het negatieve en om moed te verzamelen. Als het ons lukt en we ervaren onze leefsituatie en onze kansen opnieuw als positief, dan zijn we gegroeid. Ik geloof dat er in aspecten van menselijke groei evenveel variëteiten zijn als er bijvoorbeeld soorten planten bestaan in de biodiversiteit!

Hier een voorbeeld van ‘groeien’ vorige week, in Port Elizabeth, in mijn workshop met schoolverlaters op de drempel van hun universitaire studies. De deelnemers waren al een paar schooljaren begeleid in wiskunde, omdat hun respectieve scholen daarvoor in gebreke zijn.  De achterstand van leerlingen in wiskunde en wetenschappen, wegens het groot gebrek aan leerkrachten voor deze vakken, is een zware domper op het Zuid Afrikaans schoolsysteem. Zeker voor de jongeren die veel talent hebben maar geen leergroei-omgeving.

Het groepje in mijn workshop behoort tot een nieuwe cohorte in het 7-jarig incubatieproject voor ingenieurs: iGems. (Een Strategies of Hope blog over een vroegere workshop Gems sparkling with hope geeft meer info over dit incubatieproject) Hoe ingrijpend iGems levens verandert en kansrijk maakt blijkt uit het feit dat elke afgestudeerde student dadelijk als ingenieur werk vindt. 

Alle aspirant-ingenieurs in mijn workshop hadden proefondervindelijk bewezen dat ze met extra studies en bijles intellectueel boven hun achterstand in wiskunde waren uitgegroeid. Maar nu wachten hen de volgende groei-uitdagingen: om zich te handhaven in bedrijfsstages en om zich in hun nieuw sociaal milieu op de campus thuis te voelen en niet in de marge te belanden. Wat een groei-appel van persoonlijke ontwikkeling! Daar komt echt wel zelfvertrouwen en assertiviteit aan te pas. Daaraan werkten we dus. Biografiewerk in actie. 

Iedereen kreeg onder andere de kans om aan de groep hun proudest moment te vertellen: dit waarop ze het meest trots waren van alles wat ze tot nu toe hadden beleefd en gedaan. De meesten waren nogal schuw en spraken veel te zacht. Eén jongeman vooral. Hij beperkte zich tot één zin: dat hij trots was dat hij zijn schoolopleiding had voltooid. Om hem uit zijn tent te lokken vroeg ik of hij er wat meer kon over zeggen… Na een stilte fluisterde hij: ‘Because I did not belief that I can’. 

Op deze woorden reageerde de groep met herkenning en empathie. Het wekte ieders bewustzijn hoe hard het nodig is te werken aan zelfvertrouwen en als peergroep elkaar te helpen in dit groeiproces. 

Mijn volgende blog ‘Biografiewerk in actie’ beschrijft een intergenerationeel groeimoment.