Het is mijn gewoonte om van bij het begin cliënten een vooruitblik te geven op de volgende stappen: ze vinden het geruststellend te weten welk traject we gaan volgen.

Biografisch coachen begeleid ik als een reis met structuur. Bij elk van de etappes geef ik aan de gespreksvoering een aangepaste inslag of kleur.

Het vertrekpunt van de reis is de vraag of het probleem waarmee de cliënt komt aankloppen.

Doorgaans, als iemand ons een probleem beschrijft, zijn we menselijk geneigd met een oplossing op de proppen te komen. In veel situaties is dat welkom, vooral als het over een praktisch of technisch probleem gaat en de oplossing wordt gesuggereerd door een deskundige.

Maar als een cliënt voor coaching komt met een vraag van levensbelang, is de kans groot dat snel toehappen met een oplossing aan de essentie van de vraag voorbijgaat. De cliënt zelf voelt ook aan dat een ‘quick fix’ niet aan de kern van de zaak raakt.

Een eerste reistraject dient er juist voor om te onderzoeken waar de vraag haar oorsprong vindt. En nog belangrijker: om te ontdekken wat de persoon ervan weerhoudt om zelf de richting te vinden waarmee zij of hij de situatie kan ontwarren of managen.

De startvraag zetten we alsnog op ijs. Ik nodig de client uit in een kort tijdsbestek zijn of haar levensverhaal te vertellen. Na het verhaal geef ik uitgebreid feedback die mij door het beluisteren is ingegeven. Dat zijn waarnemingen, geen oordelen.
Ik kleur ons gesprek in een rustgevend blauw. 

Dan vraag ik de client om voor onze volgende afspraak zijn of haar  leven nog één keer door te nemen, alsof het een film is: bekijkend en vooral niet zelf-veroordelend. Als praktisch hulpmiddel raad ik aan een levensoverzicht visueel in kaart te brengen. 

Als we bij de volgende sessie samen deze biografie kaart bestuderen, ontstaat een gespreksdynamiek met veel vragen, opmerkingen en ‘aha’-momenten van ontdekking.
De kleur van het gesprek is nu een levendig oranjegeel! Het brengt beweging in het ‘vertrouwde’ zelfbeeld van de client en wekt op hoe de persoon zich werkelijk voelt in het heden.

Er volgt een welverdiende rustpauze om die gevoelens toe te laten en de woorden te vinden om ze te vertolken  –  dit kan allerhande aspecten betreffen die onverwachts prioriteit krijgen. Ware gevoelens liegen niet.

Ze zijn de wegwijzers om met een creatief gesprek de toekomst te gaan verkennen.  Hoe transformeert de kleur van het gesprek tijdens het traject om de toekomst te verkennen?

Hierover meer in blog (4) Het zoekend gesprek als antenne.